p.Tadeusz

Z każdą kartką, nie wiem czemu, coraz bardziej zachwyca mnie ta książka, po której myślę trzynastozgłoskowcem :)

Pan Tadeusz - Księga XII a – Poprawiny, czyli tuż po koncercie Jankiela

Muzyk jakby sam swojej dziwił się piosence,

Upuścił drążki z palców, podniósł w górę ręce,

Czapka lisia spadła mu z głowy na ramiona,

Powiewała poważnie broda podniesiona,

Zamilkł… Wtem coś zaczęło wiercić się w barłogu…

- A zagrasz ty cwaniaczku to samo na rogu?!

To Wojski, który zmęczon przespał koncert cały,

Idzie. Potknął się szpetnie, przewrócił cymbały,

Jankiel się z przerażeniem destrukcji przygląda,

Bo to są zabytkowe cymbały Hammonda,

Które zdobył ksiądz Robak, kiedy był na misjach.

Prastary ten instrument z napisem „Calisia”

Przetrwał Turków, Tatarów, Szwedów i Wandali,

A Wojski ledwo podszedł, kopnął i rozwalił.

Zabluźnił po łacinie, jak zawsze ze swadą

I poszedł w róg komnaty. I w ten róg był zadął.

I poniósł się ryk z rogu, przeraźliwie wściekły,

Że aż się tynk posypał i charty uciekły.

- Bo Wojski – szepcze Zosi doświadczona ciotka –

Znany z tego na Litwie, że dmie w co napotka.

Kiedyś był on przyczyną wielkiego ubawu,

Gdyż dął w róg, który nosił żywy jeszcze bawół.

I dął w ten róg bawoli, grał na nim Bóg wi co,

Aż nieszczęsnego zwierza zaraził pryszczycą.

Pół Litwy się z Wojskiego naśmiewało potem…

Nagle jak ktoś nie wrzaśnie: - Weźcie żeż idiotę!

Chwycił Asesor fuzję, co mu dał Sanguszko,

A Wojski dmie w narożnik, czyli takie łóżko,

Które ma siennik Ypslå, pojemnik na pościel,

Na którym spał ksiądz Robak i weselni goście:

Siostra żony Stolnika i szwagier jej zięcia.

A Wojski znowu szuka czegoś do zadęcia.

Córce Podkomorzego z rąk wytrąca mufkę,

Przysysa się do oka i dmie jej w rogówkę.

Kapitan Ryków głowę wyjął z samowara,

Wstał i po rusku krzyknął: „A gdie moja stara?”

I w stół składany Ypslå rąbnął wielką dłonią.

Telimena wiedziała, że to chodzi o nią,

Bo najdojrzalsza była na całym weselu

- Jak to gdzie? Twoja stara klaszcze u Jankielu!

Zażartował Tadeusz, pryszczaty i blady,

A że żart był jak zwykle, poniżej żenady,

Ksiądz Robak obolały, cały w dawnych bliznach,

Postanowił, że jednak chyba się nie przyzna,

Że jest jego ojcem. Żal źrenice zwęża,

Że dowcipniejsze dzieci mają inni księża.

Poloneza czas zacząć. Podkomorzy rusza

I z lekka zarzuciwszy wyloty kontusza,

I wąsa podkręcając, podał rękę Zosi,

I skłoniwszy się grzecznie, w pierwszą parę prosi.

Telimena nie tańczy, raczej coś przekąsi,

Dyskretnie podkręcając mały damski wąsik

Wchodzi między bażanty i wołowe udźce,

Bierze talerzyk Ypslå oraz Ypslå sztućce,

I choć jadło weselne Telimenę nęci,

Najpierw ten zestaw Ypslå musi sobie skręcić.

A szlachta ciągle pije i wiwaty wznosi:

Napoleona, Wodzów, Tadeusza, Zosi…

I ja tam z gośćmi byłem, miód i wino piłem,

A com widział i słyszał, w księgi umieściłem.

Tamte szlacheckie waśnie, tańce i gonitwy…

Cisza! Czy mi się zdaje? Słyszałbym głos z Litwy?

Czy to tylko wspomnienie weselnego stołu?

Nie, to Wojski oszalał i woła bawołu.