Kiedy czytam post który napisałam prawie dokładnie rok temu, mam ochotę dziś napisać to samo, ale dodać jeszcze mnóstwo wdzięczności, wspomnień i zmienić "2 lata" na "3 lata" (szkoda, że 3 jest nieparzyste, ale jakoś to wytrzymam), bo właśnie dziś nadszedł ten radosny dzień, w którym mogę podziękować za kolejny rok z Tobą. Nie wiem jak potoczyłoby się nasze życie, gdybyśmy się nigdy nie spotkali, ale nie chcę dziś o tym myśleć. Nie chcę też wspominać tych smutnych samotnych wieczorów z kubkiem herbaty. Wolę pomyśleć o tych przy lampce wina, wielkiej pizzy i lodach wiśniowych. Nieważne są też noce spędzone sam na sam z bólem głowy, gdy mogę się pochwalić, że dzięki Tobie pierwszy raz w życiu wyzdrowiałam w jeden dzień, bo nie pozwoliłeś mi wyjść spod kołdry. Kiedy myślę o chwilach, w których najbardziej się stresowałam (matura i takie tam), szczerze Ci współczuję, że musiałeś słuchać tych moich narzekań i znosić moje zmienne nastroje. Chociaż właściwie, to nie