Dziś pożegnamy kogoś, kto czytał zawzięcie tego bloga i zawsze czekał na nowe wpisy.
Wspaniałego Dziadka, który witał wszystkich słowami "cześć brygada!", który zawsze miał dla nas cukierka w kieszeni, albo jabłka suszone nazywane przez Niego "gumą". Jadąc rowerem oznajmiał swoją obecność charakterystycznym dźwiękiem dzwonka, a kiedy byłam mała woził mnie na ramie swojego roweru. Z moim bratem chodził łapać pasikoniki. Zawsze przychodził do nas na Teleexpress kiedy babcia szła do kościoła. Matematyka (zaraz po babci) była Jego drugą miłością, ciągle prowadził jakieś statystyki, obliczał dni, godziny i sekundy naszego życia, wszystko musiało być równo odliczone i wyznaczone co do centymetra. Czytał bardzo dużo książek, a "Konopielka" już zawsze będzie mi się z Nim kojarzyła i obiecuję, że wreszcie przeczytam ją do końca. Umiał połączyć milion czynności w jednym momencie, komputer, telewizor, książka i kolacja to nie było dla Niego wyzwanie. Często się wzruszał i nie bał się pokazywać łez, był dla mnie wzorem męskiej wrażliwości. Dzielnie znosił wszystkie cierpienia, choroby i ból. Ciągle mówił, że mamy przestać się przejmować głupotami. Kochał swoje wnuki najbardziej na świecie i zrobiłby wszystko dla naszego dobra. Szkoda, że nie zobaczy z ziemskiej perspektywy wnuczek w białych sukniach, wnuków w garniturach, naszych dzieci a swoich prawnuków. A może z nieba będzie miał lepszy widok na to wszystko.
Dziadku, wszyscy jesteśmy z Ciebie dumni, a szczególnie najmłodsza wnuczka, która podziwia Cię, że umiałeś pójść tak wysoko, aż do nieba. Dziękujemy, że tak wiele nas nauczyłeś i zawsze nas wspierałeś jak tylko się dało.
Wspaniałego Dziadka, który witał wszystkich słowami "cześć brygada!", który zawsze miał dla nas cukierka w kieszeni, albo jabłka suszone nazywane przez Niego "gumą". Jadąc rowerem oznajmiał swoją obecność charakterystycznym dźwiękiem dzwonka, a kiedy byłam mała woził mnie na ramie swojego roweru. Z moim bratem chodził łapać pasikoniki. Zawsze przychodził do nas na Teleexpress kiedy babcia szła do kościoła. Matematyka (zaraz po babci) była Jego drugą miłością, ciągle prowadził jakieś statystyki, obliczał dni, godziny i sekundy naszego życia, wszystko musiało być równo odliczone i wyznaczone co do centymetra. Czytał bardzo dużo książek, a "Konopielka" już zawsze będzie mi się z Nim kojarzyła i obiecuję, że wreszcie przeczytam ją do końca. Umiał połączyć milion czynności w jednym momencie, komputer, telewizor, książka i kolacja to nie było dla Niego wyzwanie. Często się wzruszał i nie bał się pokazywać łez, był dla mnie wzorem męskiej wrażliwości. Dzielnie znosił wszystkie cierpienia, choroby i ból. Ciągle mówił, że mamy przestać się przejmować głupotami. Kochał swoje wnuki najbardziej na świecie i zrobiłby wszystko dla naszego dobra. Szkoda, że nie zobaczy z ziemskiej perspektywy wnuczek w białych sukniach, wnuków w garniturach, naszych dzieci a swoich prawnuków. A może z nieba będzie miał lepszy widok na to wszystko.
Dziadku, wszyscy jesteśmy z Ciebie dumni, a szczególnie najmłodsza wnuczka, która podziwia Cię, że umiałeś pójść tak wysoko, aż do nieba. Dziękujemy, że tak wiele nas nauczyłeś i zawsze nas wspierałeś jak tylko się dało.
Komentarze
Prześlij komentarz